 Wysłany: Nie 19:24, 09 Kwi 2006 Temat postu: |
|
ale mi sie to zdjęcie podba jest cudne komu się jesze podoba? |
|
| Wysłany: Śro 11:17, 08 Mar 2006 Temat postu: |
|
Tak, wilki są piękne ale bardzo lubie też tygrysy  |
|
| Wysłany: Sob 21:46, 11 Lut 2006 Temat postu: Wilki :) |
|
| Do rodzaju Canis do którego należą wilki, wchodzą również takie gatunki jak: pies domowy (Canis familiaris Linneaus 1758), kojot (Canis latrans Say 1823), szakal złocisty (Canis aureus Linnaeus 1758), szakal czaprakowy (Canis mesomelas Schreber 1778), szakal pręgowany (Canis adustus Sundevall 1846) oraz pies dingo (Canis dingo Meyer 1793). Niektóre gatunki: wilk szary (Canis lupus), wilk płowy (wilk czerwony – Canis rufus).
podgatunków (w zależności od klasyfikacji do 24). Zaliczamy do nich przykładowo Wilka arktycznego (Canis lupus arctos), największego ze wszystkich podgatunków, charakteryzującego się grubą, białą sierścią. Wilk stepowy (Canis lupus campestris) występuje w centralnej Azji, wilk leśny (Canis lupus lyacaon- obecnie Canis lupus nubilis) jest smukły, a jego sierść jest bledsza od wilków szarych. Canis lupus pambasaleus (obecnie Canis lupus occidentalis) występuje na Alasce. W Kolumbii Brytyjskiej wystepuje Canis lupus colambianus obecnie klasyfikowany jako Canis lupus occidentalis. Najczęściej występującą odmianą jest wilk pospolity (Canis lupus lupus) występujący w lasach Europy Wschodniej i Skandynawii. Klasyfikacja wilków w podgatunki jest ciągle płynna – ostatnie badania genetyczne pozwoliły zredukować znacznie liczbę podgatunków (prace Novaka). ewolucyjnie młodym gatunkiem (ok. 2 mln lat), który wywodzi się (prawdopodobnie) z Canis davisi, a nie jak pierwotnie przyjmowano bezposrednio z Tomarctus czy z bocznej gałęzi do której należał wcześniej występujący Canis dirus który wyginął ok. 16 tys. lat temu. Na terenie Polski kopalne szczątki przodków współcześnie występującego wilka znaleziono w okolicach Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, Sudetów, Tatr, na Rzeszowszczyźnie, gdzie znajdowano w osadach plejstoceńskich wraz z różnymi śladami życia i bytności tam człowieka. Podobnym znaleziskiem mogą pochwalić się wczesnośredniowieczne stanowiska archeologiczne Gniezna, Gdańska i Opola. Z Eurazji wilk migrował podczas jednego ze zlodowaceń ok. 750 tys. lat temu do Ameryki Północnej. Z tej samej co wilk odnogi ewolucyjnej pochodzi także pies domowy canis familiaris. Wiązany z wilkiem (Canis lupus) jest także potocznie wymarły obecnie wilk workowaty (Thylacinus cynocephalus) zwany wilkiem tasmańskim, który jednak wywodzi się od zupełnie innych przodków, należy do torbaczy i nie jest skojarzony genetycznie z wilkiem (Canis lupus). Innym gatunkiem wiązanym potocznie z wilkiem Canis lupus jest wilk grzywiasty (Chrysocyon brachyurus). Gatunek ten obecnie będący gatunkiem zagrożonym wyginięciem należy do rodziny psowatych ale wywodzi się prawdopodobnie z innej (znacznie wcześniejszej) gałęzi ewolucyjnej niż wilk (Canis lupus). Wilki dały genetycznie początek dla wszystkich psów. 
Wilk szary zamieszkuje Azję oraz północne tereny Europy i Ameryki Północnej. Na wielu terenach został całkowicie wytępiony. Wymieranie wilka szarego związane jest z tworzeniem siedlisk ludzkich, która doprowadziła do znacznej redukcji wilczego środowiska. Wilk do przeżycia potrzebuje terenu od 100 do 1000 km² (zależnie od ilości pożywienia). Tak komfortowe warunki wilk może dzisiaj mieć tylko na obszarze północnym, nie zamieszkanym przez ludzi lub na słabo zaludnionych terenach azjatyckich. Wilk występuje jeszcze w Polsce, głównie na terenach południowo-wschodnich (Bieszczady). Anatomia Osiąga długość do ok. 200 cm (od nosa do końca ogona), głowa i tułów 105-150 cm samce, 97-124 cm samice; ciężar 40-50 (do 80 kg) samce, 30-40 kg samice. Wysokość w kłębie wynosi 70-90 cm samce (basiory), 60-80 samice (wadery). Samce są większe od samic o ok. 20%. Wielkość i waga wilków jest silnie zależna od strefy klimatycznej i podgatunku. Przykładowo wilki na obszarach północnych Ameryki Północnej mogą ważyć 80 kg (samce) i 50 kg (samice), a wilki na Bliskim Wschodzie – 30 kg (samce) i 25 kg (samice). Długość wilczego tropu to 10-13,7 cm, szerokości  9 cm. Przednie nogi są 'wbite' w stosunkowo wysoką i wąską klatkę piersiową. Łokcie skierowane są do wewnątrz, a stopy na zewnątrz, co daje możliwość stawiania nóg leżących po tej samej stronie ciała w jednej linii. Wymiary tylnej łapy są o 1-2 cm mniejsze. Podczas kłusu w sposób charakterystyczny 'sznuruje'. Średnia długość wilczego ogona to ok. 1/3 długości ciała zwierzęcia – ok. 30-50 cm. Na grzbietowej części ogona, 8-10 cm od jego nasady, znajduje się niebiesko-czarny gruczoł nadogonowy, tak zwany fiołkowy, którego znaczenie nie jest jeszcze do końca wyjaśnione. Pokrywa włosowa składa się z 2 rodzajów włosów – długie i sztywne włosy prowadzące zapewniające odprowadzenie wody i podszerstek zapewniający izolację termiczną. Pasmo długich włosów, osiągające nawet 17 cm przebiegające od karku po barki, tworzy tzw. "grzywę", którą wilk stroszy, chcąc okazać swą złość lub w momencie pobudzenia. Wilki posiadają włosy o różnej barwie – od prawie czarnych poprzez szare, brązowe aż do białych. Dorosły wilk ma 42 zęby, których długość dochodzi do 27 mm (całkowita długość kłów dochodzi nawet do 57 mm). Układ zębów to 3-1-4-2 x2 w szczęce górnej i 3-1-4-3 x2 w szczęce dolnej. Po ukończeniu przez wilka 10 roku życia następuje powolne ścieranie się kłów i następują trudności w pobieraniu pokarmu, co w połączeniu z uszkodzeniami w walce może po pewnym czasie może prowadzić do śmierci zwierzęcia z głodu. Młody wilk ma 28 zebów mlecznych w układzie 3-1-3 x2 w obu szczękach. Nacisk szczęki dorosłego wilka może wynosić do 15 kg/cm². Przełyk ma bardzo rozciągliwe ściany, co pozwala na połykanie nawet dużych kawałków mięsa, żołądek o pojemności ok. 9 litrów jest bardzo duży w stosunku do rozmiarów ciała zwierzęcia.
Wilki a psy Cechami wyróżniającymi od psów są m.in.: szersza głowa z szerokim czołem, czaszka z grzebieniem strzałkowym zewnętrznym, mocno wysklepione łuki jarzmowe, mocna żuchwa. zaokrąglone i krótsze stojące uszy, skośnie osadzone oczy, większy mózg, dłuższe nogi (w stosunku do wielkości ciała), szersze łapy, wąska klatka piersiowa, gruczoł fiołkowy, charakterystyczne (choć zmienne u osobników) umaszczenie. Opis gatunku Długość życia: od 8 do 16 lat, w niewoli do 20 lat. Wilki uzyskują płodność zwykle w 2-3 roku życia (chociaż znane są wypadki wcześniejszego pojawienia się cieczki – nawet w 1 miesiącu życia) i długo mogą pozostawać płodne (do 10 roku życia a nawet później w przypadku samców). Ruja występuje raz do roku (zwykle pod koniec zimy – luty, marzec). Rozmnaża się zwykle tylko para dominująca (para alfa). Ciąża trwa 62-65 dni. W jednym miocie zwykle rodzi się od 4 do 6 wilków (chociaż miot może liczyć do 11 młodych). Młode rodzą się ślepe i wymagają utrzymywania stałej temperatury otoczenia. Wilki otwierają oczy po ok. 15 dniach. W pierwszym okresie życia karmi je matka własnym mlekiem. Później młode karmione są wstępnie przeżutym i nadtrawionym przez całe stado. W ciągu kilku pierwszych miesięcy następuje najszybszy rozwój masy ciała. Śmiertelność podczas pierwszego roku życia wynosi od 50 do 85%. Wilk jest wytrawnym wędrowcem. Może przejść dziennie 40-60 km (średnio 20 km), ale znane są wypadki, gdy zwierzę w ciągu doby przebyło 200 km. Wilk przez krótki czas (do 5 minut) może utrzymać szybkość do 85 km/h, choć zwykle porusza się z szybkością ok. 8 km/h. Wilki poruszają się stępem, kłusem i galopem. Poruszając się kłusem wilki mają tendencję do 'sznurowania'. Wataha wilków idąca truchtem, pozostawia z reguły jeden ślad, gdyż poszczególne osobniki stąpają trop w trop. Aktywność zależy od wielu czynników (baza pokarmowa, antropopresja, cykl świetlny, pora roku, temperatura), lecz zwykle występuje wzmożona aktywność w okresie porannym i wieczornym. Środowisko życia i zachowania Wilk występuje w lasach, na równinach, pustyniach i w terenach górskich. Wilk jest drapieżnikiem i do swojego życia potrzebuje średnio ok. 1,3 kg mięsa (wraz z kośćmi i skórą) dziennie. W naturze żywi się drobnymi zwierzętami, ptakami, ale także (o ile warunki i liczność stada na to pozwala) dużymi zwierzętami takimi jak jelenie, łosie lub kiedyś bizony. W normalnych warunkach duży wilk z ras północnych może zjeść jednorazowo do 6,4 kg, jednak jest to zwykle związane z kilkudniową głodówką. Uzupełnieniem jego diety są owoce i runo leśne. Ich system pokarmowy jest dopasowany do "mięsnej" diety i różni się od tego, który mają psy domowe (nieco krótszy przewód pokarmowy, wyższa kwasowość, wysoka efektywność). Główne składniki diety zależą od bazy pokarmowej. Wilki dość elastycznie dostosowują się do dostępnych pokarmów jednak ich wymogi energetyczne wymuszają polowanie na duże ssaki chociaż np. zdrowe żubry czy bizony nie są zagrożone. Także w przypadku innych zwierząt (np. łosie czy jelenie zdrowe zwierzęta zostają zabite czy też poważnie ranne tylko w wypadku co 20 ataku przez wilki. Pozostałe ataki kończą się odstąpieniem od ataku lub wręcz odniesieniem ran przez wilka. Wilki jako drapieżnik prowadzi więc selekcję i usuwa z populacji głównie osobniki chore lub słabe albo mało doświadczone, a nie chronione przez grupę osobników starszych. Wilki potrafi posługiwać się symbolami. W stadzie posługuje się rytuałami. Komunikuje się w grupie poprzez pozy, jak i poprzez odgłosy. Potrafi planować i organizować działania zespołowe. Może posługiwać się narzędziami. Występowanie W Polsce najwięcej wilków żyje w województwach: podkarpackim, małopolskim, podlaskim, a także w niewielkiej liczbie na terenie innych województw. Największą ostają wilków w Polsce są Karpaty i Pogórze Karpackie (184 – 214 osobników), później Roztocze (72 – 93 osobniki) oraz puszcze północno – wschodniej Polski (172 – 211 wilków). Tereny na zachód od Wisły są zasiedlane przez wilki w dużym rozproszeniu i poza wilkami z Puszczy Noteckiej, gdzie bytuje kilka wilków, nie ma tu stałej populacji tych zwierząt. Ciągle występuje też proces migracji, który powoduje, iż wilki pojawiają się na terenie Polski zachodniej, jak i przechodzą z Polski na teren Niemiec. Z kolei do Polski przechodzą wilki z obszaru Słowacji, Ukrainy czy Białorusi. Polska okolicznościowa moneta o nominale 2 zł przedstawiająca wilki.Do niedawna liczbę polskich wilków szacowano na ok. 700 osobników wilka europejskiego (Canis lupus lupus L.), jednak zakończone w marcu 2004 r. ogólnopolska inwentaryzacja zwierząt wykazała, iż liczba ta jest zawyżona. Z przeprowadzonych przez naukowców i leśników kilkuletnich badań wynika, iż na początku roku 2004 w Polsce było 510 wilków (w przedziale 463-564). Różnice szacunków wynikły z metodyki i skali badań. Wcześniej analizowano znacznie mniejsze jednostki przestrzenne, co w połączeniu z faktem, iż wilki zajmują dość znaczne terytoria, owocowało kilkakrotnym liczeniem tych samych osobników. W tych samych badaniach stwierdzono, iż na zachodzie Polski populacja wilków wyraźnie maleje, co przypisuje się kłusownictwu oraz ograniczeniami w swobodnym przebywaniu większych przestrzeni (spowodowanymi m.in. przez drogi szybkiego ruchu czy obszary zabudowane). Na świecie najwięcej wilków żyje w Kanadzie (50 000) w Rosji (30 000) i na terenie Alaski (5-7 tys.). W Europie najwięcej wilków żyje w Rumunii (ok. 2500), ale wilk żyje też na terenie krajów nordyckich, jak i Polski, Ukrainy, Słowacji, Włoch i innych krajów. Status prawny wilka i jego ochrona W Polsce wilk podlega ścisłej ochronie zgodnie z rozporządzeniem Ministerstwa Środowiska z 26 IX 2001 (Dziennik Ustaw nr 130 poz. 1455 i 1456) które zastąpiło ochronę w oparciu o ustawy z 1998 r. (Dz.U. nr 47 z dnia 14 kwietnia 1998, poz. 298 i Dz.U. nr 50 z dnia 22 kwietnia 1998 r.). Wcześniej – od 1995 – stosowano (nieskuteczną) ochronę strefową z możliwością odstrzałów w niektórych wojwództwach. Jeszcze wcześniej wilki tępiono jako 'szkodniki'. Obecnie zakazane są jakiekolwiek polowania na wilki (wilk został wręcz wykreślony z listy gatunków łownych). Dopuszczalne są jedynie odstrzały osobników niebezpiecznych lub atakujących stada w oparciu o zgodę Ministra (w oparciu o wystąpienie Konserwatora Przyrody). Za szkody poczynione przez wilki odpowiada Skarb Państwa. Pomimo ochrony prawnej wilki (jak i inna zwierzyna) padają ciągle pastwą kłusowników. |
|